Kaapstad

Woensdag, 12 maart 2014 Kaapstad

Vanmorgen besef ik dat we aan de laatste dagen van onze reis beginnen. Er is echter nog zoveel te zien en te doen. Ik word daar onrustig van. We gaan plannen en keuzes maken. We willen nog de Tafelberg op. Een wijnroute rijden via de 4 Passenroute en naar de Zuid Kaap en naar Houtbaai en Robbeneiland. Dit laatste hebben we gelukkig op advies al gereserveerd.

Om half 11 stappen we gewapend met pet en zonnebril de ‘Hop in - Hop off’ bus in. We laten ons met oortjes in leiden door de stad. De lucht is strak blauw en er waait een fikse wind. De stem op het bandje waarschuwt ons dat ons petje af kan waaien. Hoe weet die man van de stem op het bandje nou dat ik een petje op heb?

In Kaapstad waait het bijna altijd. Dit komt oa omdat de zee ten westen van Kaapstad en het schiereiland een koude Golfstroom heeft, terwijl aan de oostkant een warme Golfstroom is, waardoor er bijna altijd een flinke luchtstroom is. De gondels van de Tafelberg gaan vandaag niet en op mijn dakterras in Bo Kaap, naast het Hilton kan ik mijn wasgoed niet veilig buiten hangen.

De bus rijdt langs de Tafelberg en de prachtige stranden van oa Camps Bay en langs V&A Waterfront. We stappen uit om een rondje te lopen. We verbazen ons over de nette openbare toiletten en de schone straten. We zien geen hond of poes op straat en dus ook geen poep. Er wordt aan Waterfront heel wat ge- en verbouwd. The craft- and wellnessmarket is tijdelijk gehuisvest in een grote witte tent op de kade. Wij kopen daar gedroogd fruit; pruimen en perziken. Zuid Afrika staat volgens Han bekend om haar goede kwaliteit gedroogd fruit, door de invoerrechten kan het bij ons echter niet concurreren met EU landen. In de foodmarket een overdekt gebouw met allemaal kleine standjes, kopen we onze lunch. We lopen naar de pier waar zondag onze boot naar Robbeneiland vertrekt. We zien de Yellow Clocktower en grote nieuwe bankgebouwen van oosterse investeerders. We maken een foto van de standbeelden van de vier Afrikaners die de Nobelprijs voor de vrede kregen : Mandela, Desmond Tutu, De Klerk en Albert Luthuli.

Een uurtje later hoppen we de bus weer in. Wat me verbaast is het grote braakliggende perceel grond in district Six. Hier zijn tussen 1965 en 1980 alle onderkomens op bevel van de regering, door bulldozers platgewalst. De gekleurde Afrikaners werden gedwongen op 30 km afstand van de stad te gaan wonen, zoals in Mitchells Plain. Op de lege plaats zouden nieuwe huizen voor hen gebouwd worden. Door conflicten tussen bestuurders en projectontwikkelaars is hier nog bijna niets van gerealiseerd. Er staat nog steeds onkruid.

‘s Avonds eten we in Café Africa, vlak bij onze logeerplek. De Lonely Planet beschrijft het als ‘top choice’, wel wat toeristisch, maar goed. We zijn vroeg. De in mooie traditionele kleding gestoken bediening staat ons op te wachten. Eerst laat een van de vrouwen ons alle kamers met lange, lege tafels zien. Later op de avond begrijpen we de lange tafels. Het restaurant loopt vol. Bussen Duitsers, Fransen etc. Er is plaats voor meer dan 200 eters. Nadat aan tafel onze handen worden gewassen, krijgen we allerlei Afrikaanse hapjes voorgeschoteld. Leuk voor een keer, maar liever niet weer. Te toeristisch.