Terug naar JH

Maandag, 20 december in de avond Mount Barker
Mello, de jonge Retriever blaft ons vrolijk tegemoet. En, zoals het gaat als het goed is; iedereen is blij elkaar weer te ontmoeten. Aan het gekwispel en gespring te zien lijkt het of Mello ons ook al jaren kent. Eerst een rondje door het landelijke, gezellige huis en een kop thee met taart, vers gebakken door Geraldine en Leonora, de dochters. Joost en Han praten bij. Han heeft een speciale binding met Joost en zijn familie.
Karin, Mello en ik maken een rondje over het land. ‘Kijk, daar zie je de kangoeroes. Tegen de avond komen ze tevoorschijn’, zegt Karin. Ik moet goed kijken om de stippen in de verte te onderscheiden van rotsen of bomen die zich in het weidse heuvelachtige landschap bevinden. Karin kent dit landschap en merkt iedere verandering op, zo ook als de kangoeroes te voorschijn komen. Door de verrekijker zie ik ze nu ook. Tijdens onze wandeling zullen we nog vele groepjes kangoeroes zien. Ook dichterbij. Karin vertelt en vertelt en vertelt over hoe zij het land beheren. Ik hang aan haar lippen. Waanzinnig interessant.
Op meerdere plaatsen groeit een kruipende plant die erg lijkt op slangenkruid. Een plantje dat bij ons veel in de duinen voorkomt. Deze plant wordt downunder gezien als een plaag. Er zijn diverse organisaties die zich bezig houden om dit onkruid te bestrijden. Bijvoorbeeld door iemand in te huren die de planten bespuit. Een andere manier is om de planten handmatig te verwijderen. Dat is heeeel veel werk en op zo’n oppervlakte ondoenlijk. Hier in Australië, evenals in Nieuw Zeeland valt het me op dat er zo gestreden wordt tegen planten en dieren die van oorsprong hier niet thuis horen. Opvallend is dat de Possum, die in Nieuw Zeeland als een ondier wordt beschouwd hier in Australië beschermd wordt.
Het rotsachtige heuvelland is nu vooral bedekt met geel gras, solitaire bomen en bosschages. Langs de rand loopt een stromende rivier. De GumTree (Eucalyptus) is een van de belangrijkste bomen. Jaarlijks worden er bij geplant. Enerzijds om oude exemplaren te vervangen en anderzijds om meer bomen op het terrein te krijgen. Eucalyptusbomen groeien snel. Ze worden gemiddeld 50 jaar. Er zijn wel 300 soorten. Karin wordt bij het planten van deze bomen geholpen door Woofers (jonge mensen die tegen kost en inwoning een paar dagen of langer helpen op het land). Ze legt me uit welke methodes ze gebruikt om de jonge plantjes te poten en welke beschermmaterialen het beste en het goedkoopste zijn.
Eens per jaar komt de buurt bijeen om onder andere te praten over brandpreventie en wat te doen als er toch brand uitbreekt. Het droge gras en de droge bomen hoeven maar een vonkje te hebben om in brand te vliegen. Men belt elkaar bij het kleinste rookpluimpje. Ook is het belangrijk dat het gras kort gehouden wordt. Karin heeft daarom regelmatig schapen op het land. Houdt de vlakte open. Zelfs het zwembad heeft een dubbel functie: zwemwater en wanneer nodig bluswater! Water is in dit gebied de laatste jaren zomers schaars geweest. Er is dus een strak waterbeleid. Zomers kan het erg warm zijn. Temperaturen boven de 40 graden zijn dan geen uitzondering. ’s Nachts koelt het dan maar weinig af. Karin zorgt ervoor dat er dicht bij het woonhuis geen Australische bomen staan die erg brandbaar zijn, maar liever Europese planten. Ik vind het prachtig om te horen wat Karin met ‘’haar tuin’’ doet en hoe ze haar ervaringen gebruikt om het beheer aan te passen. Wat een moed heeft ze.
Het wordt een lange wandeling, waarbij we al voelend en ruikend aan de eucalyptusbladeren langs het stromende riviertje en over de rotsen en hellingen lopen. Melloo geniet er ook van.

Er komt een aantal zeer giftige slangen voor in Mount Barker. Kijk uit waar je loopt. Als je een slang ziet, blijf stil staan, want slangen bijten alleen als ze zich willen verdedigen. Gelukkig, dat stelt me gerust. Tijdens ons verblijf sluiten wij ieder keer zorgvuldig de hordeur, om slangen en ander ongedierte buiten te houden. Je schoenen of laarzen laat je niet onafgedekt buiten staan. Er kan zo maar een spin of ander eng beest inkruipen en vervelend doen als je jouw muiltje weer aan wilt trekken.

Dinsdag, 21 december Mount Barker- Cleland Wildlife Park – Mount Lofty- Mount Barker

Met Karin naar Cleland Wildlife Park. Een mooie afsluiting van onze Australië reis, omdat we nu een aantal inheemse dieren zien die we nog niet eerder zagen; zoals de koala, de echidnas, de wombat en de buidelrat. Gelijktijdig is het ook leuk om díe diersoorten te bekijken die we eerder in het wild zagen, en die we hier nog eens beter kunnen aanschouwen. Het voelt echter wel raar om alles nu van heel dicht bij te zien, terwijl we buiten gigantisch moesten inzoomen om een stipje op een foto te krijgen.
Het aaien van een koala is ook leuk. We moeten wel even in de wachtrij staan. Op een bordje staat dat je het dier alleen over zijn billen mag aaien. We zien een trage, grijze koala zitten in de vork van een tak. De oppasser voert haar bladeren van de Eucalyptus. Koala’s leven van de bladeren van de Eucalyptus, ze eten echter niet alle soorten. Zo’n beestje eet per jaar maar liefst 60 bomen kaal. Op Kangaroe eiland waren de laatste tijd te veel Koala’s. Om het groeiend aantal te beperken werden afdoende maatregelen genomen. Karin, Han en ik mogen naar voren komen. Errug leuk om zo’n beestje te voelen en van dichtbij te bekijken, vind ik. We lopen langs de plek waar je voor 30 dollar met een Koala kunt knuffelen, terwijl er dan een foto wordt gemaakt met als achtergrond een poster met bomen. Alhoewel Koala knuffelen misschien een positieve invloed kan hebben op mijn welbevinden lopen we door. (Ipv een koala te knuffelen, adviseert Han me, om het eerst thuis eens uit te proberen met een koe en/of een varken te knuffelen). Via de papagaaien naar de moerasvogels. We komen bij het slangenhuis. Daar laat Karin de slangen zien die op Mount Barker voorkomen. Heel bijzonder vind ik de ‘stompytail’. Een reptiel, zo groot als een leguaan. Met een staart zo stomp als de kop. Een list van de natuur om aan de vijand te ontkomen. De vijand denkt een aanval te doen op de staart van het dier maar dat heeft ie mooi mis en de stompy tail bijt van zich af.
Na op Mt Lofty te genieten van het prachtige uitzicht over de kust en over Adelaide gaan we naar terug huis.

Woensdag, 22 december Mount Barker – Adelaide – Mount Barker
‘s Morgens dekken we met z’n vieren eerst de olijfboom en twee appelbomen af met netten. De veel voorkomende papagaaien zijn dol op olijven en appeltjes. Na deze klus en een kop koffie gaan Leonora, Karin en ik naar de stad, naar Adelaide.
Het museum waar we naar toegaan heeft twee verdiepingen met wetenswaardigheden over de Aboriginals. Het is een volk dat zeer dicht bij de natuur staat. Er liggen vitrines vol geneeskrachtige kruiden. Het ziet er indrukwekkend uit. Vrouw Fleur van het Bewaarde Land kan hier veel van leren!
De Droomtijd, ‘The Dreaming’ is de scheppingstijd. Het geloof in de Dreaming is heel belangrijk in het leven van de Aboriginals. De vele verhalen over deze tijd komen in hun kunst, dans, muziek en schilderingen tot uiting.
In het vliegtuig heb ik het boek ‘Australië, op blote voeten’ van Marlo Morgan gelezen (gekregen van mijn lieve collega’s voordat ik op reis ging). Hierin staat op geromantiseerde wijze veel over de cultuur van de Aboriginals beschreven.
Vervolgens gaan we naar de tentoonstelling met moderne Aboriginal kunst. Awsome! Amazing zo mooi. Sommige schilderijen lijken wel 3D; de afbeelding lijkt te bewegen. We zijn alle drie erg onder de indruk. We besluiten om niet verder de stad in te gaan ontdekken, maar lekker naar huis terug te keren.
Han heeft van Philemon, de zoon des huizes een heerlijke lunch gekregen en met hem, Geraldine en Mello Mount Barker beklommen en van het uitzicht genoten.
Zoals iedere avond tovert Karin de lekkerste gerechten op tafel. ’s Avonds zitten we bij de opgetuigde kerstboom. We bekijken foto’s en halen herinneringen op. We hebben het heerlijk gehad op Clunie.

Woensdag, 23 december Mount Barker - KL –Amsterdam

We nemen afscheid van de Clan in Australië. Leveren de fantastische Ford 4 liter vies af bij Herz en checken in voor de 7 uur durende vlucht naar Kuala Lumpur. Daar wachten we op de vertraagde kist uit Jakarta om 24 december om 6.30 u. op het met sneeuw bedekte Schiphol te landen. Wat een heerlijk land om weer terug te komen. JH haalt ons af op het station. Hij heeft alles in huis gehaald voor het Kerst diner. Thuis is het binnen heerlijk warm.

Ik bedank iedereen voor de leuke reacties. Dat is een stimulans geweest om onze ervaringen op te schrijven. Het heeft mij geholpen om stil te staan bij alle indrukken.
Het is een fantastische reis geweest.

Wij, wensen jullie een voorspoedig 2011.