Kingston, door Coorong via Meningi naar Mt Barker

Zondag, 19 december Kingston S.E. - Coorong – Meningie
Vandaag rijden we door de wetlanden van de Coorong. En wet is het, af en toe komt de regen met bakken uit de hemel. Toch is het ook wel eens even droog en schijnt zowaar de zon. Coorong of Kurangh betekent ‘de nek’. De Nek is maar liefst 150 km lang en is 50.000 ha groot. Een heel bijzonder park met eigenschappen als ons wad. Hier heeft echter naast zout ook zoet water een belangrijke rol in de flora en fauna. We duiken een zijweggetje in van de B1, de Melbourne Adelaide Costal Route. We worden verrast door het landschap met de roodomrande witte vlaktes. Han zegt verbaasd; ’heide?’ Als we stoppen en goed kijken heeft de plant de kleur en de vorm van heide, alleen zien we duidelijk dat het een soort vetplant is en smaakt zout. De plant lijkt op en smaakt naar onze zeekraal. We kunnen niet zien of dat wat er wit uit ziet zout of water is. Misschien kunnen we verderop wel dichterbij de witte vlakte komen. De onverharde roodbruine weg lijkt eindeloos en is prachtig. We kunnen naar rechts! Nu rijden we vlak langs het witte. Han stapt uit de auto en loopt er voorzichtig naar toe. Bij de weg is de witte grond droog en gescheurd. Daarna wordt het glad en vochtig en tenslotte stroomt er kraak helder water over de witte bodem. Het water smaakt zout. Later lezen we dat deze binnenwatertjes drie keer zo zout zijn als de zee.
Plots doemt er een meer op dat rose gekleurd is. Eerst denken we dat dit komt door de rode kleur van de zeekraal onder het kraakheldere water. Maar, dat is het niet. We lezen later in het informatiepakket van ons huisje ‘Blue Wren’ dat de rose kleur wordt veroorzaakt door een alg; de Dunaliella Salina. Deze alg is groen maar maakt caroteen aan om zich tegen de felle zonnestralen te beschermen. De roze kleur wordt intenser als het meer in de zomermaanden indroogt. Zal vandaag dus wel lichter van kleur worden want droog is het zeker niet.
Onderweg zien we opeens één pelikaan. Han zegt: ’Kijk, een pelikaan’. Ik zeg;’Joh, wat leuk, een pelikaan’. Vijf minuten later zien we er wel twintig. Ze vliegen niet echt. Ze zweven en af en toe sturen ze met hun vleugels bij. Ze kunnen heel lang op een plek blijven hangen; boven je hoofd of boven de auto. We zien de aanduiding Jack Point ‘Pelican Breeding, Pelican observatory’. Logisch dat we pelikanen zien! We lopen naar het uitkijkpunt en zien wel honderd pelikanen die in groepen naar hun broedplaats, een eiland in het binnenmeer, zweven. Wauw, wat mooi. Niet alleen de vogels zijn mooi, maar de natuur waar we in lopen als we naar de observatiehut gaan ook. En, we hebben geluk. Als we naar de hut lopen schijnt het zonnetje en als we net terug bij de auto zijn, komt de regen weer met bakken uit de hemel. Terug op de B1 weg zegt Han, dat hij nu niet meer wil stoppen. Hij is verzadigd voor vandaag. Zo gaat het mij ook. Als je zoveel moois ziet, kan er niets meer bij. Het is wel prettig als je dat gevoel gelijktijdig hebt.
In Meningie komen we terecht bij Lake Albert Caravan Park waar we een prima selfcontaining cabin nemen. We eten vandaag macaroni; ha ha, hetzelfde als gisteren. Kan zo uit de doos in de magnetron!! Vanavond is onze laatste avond dat we samen onderweg zijn in Australië. Morgen gaan we naar Karin en Joost Herweijer in Mt. Barker. Daar blijven we een paar dagen logeren.

Maandag, 20 december Meningie – Camp Coorong - Narrung – Mount Barker
Twee wensen vandaag; het Cultural (Aboriginal) Museum bij Camp Coorong en via Raukkan (Aboriginal dorp) naar Narrung. En zo als het gaat met reizen is het pad naar de bestemming vaak interessanter dan de bestemming zelf. Dat is vandaag zeker zo.
De parkeerplaats van het Cultureel museum is leeg. Wij zien een muur van ongeveer 10 meter met een vage muurschildering. Om de hoek, voor een aanbouw zitten drie mensen, het zijn Aboriginal mensen. Als wij vragen of het museum open is, knikken ze enthousiast en gaan de lampen in het gebouw aandoen. Han loopt voorop door de expositie; hij kan altijd heel snel door musea lopen. Zo ook vandaag. ‘Het gaat hier allemaal over jagen en vechten’, zegt hij. Er liggen veel pijlen ten toongesteld; pijlen met en zonder punt. Met en zonder versiering enz. Heldhaftige krijgers kijken ons via de foto’s aan. Mijn aandacht wordt getrokken door borden met wel (grove schatting) 50 foto’s van de bewoners van het gebied. Ik meen dat de foto’s van 1976 zijn. Allemaal gezichten van Aboriginal mensen van jong tot oud. Ze kijken serieus en recht in de lens Met ogen, diepliggende ogen, raadselachtige ogen. Han staat al weer buiten. Ik koop nog gauw een bloemetje op een houten stokje, gemaakt van pelikanenveertjes. Ik zeg ‘gauw’, want Han krijgt uitslag als hij in dit soort winkeltjes staat.
De rode kleiweg is breed, het landschap wijds, de watertjes fascinerend en we zien heel veel vogels; witte reigers, ibissen, grijze ganzen, valkjes, meeuwen enz. We rijden, we stoppen, we maken foto’s, we genieten van de uitgestrektheid en we vragen ons af welke gewassen er op het land staan.
Raukkan, een dorpje dat gebouwd is voor Aboriginal mensen bestaat uit platte houten gebouwtjes afgedekt met golfplaat. Verder zien we een kerkje, een gemeenschapscentrum, een school en een speeltuintje. Het is leeg, we zien drie mensen lopen. Het voelt een beetje treurig. Ik kan niet vinden wat ik zoek; de trots en de spiritualiteit van deze eerste bewoners van Australië. Ben ik op de verkeerde plek of ben ik niet in staat om me genoeg open te stellen voor hun cultuur?
We rijden richting Narrung, gaan over het pontje naar Wellington. We zijn de enige passagiers. De Pontmevrouw vertelt dat het gratis pontje 24 uur per dag vaart en geheel betaald wordt door de staat. Zo ook even later het pontje over de Murray River. We komen in het wijngebied. Met echte wijnhuizen, met mooi klinkende namen. Zien amandel- en olijfbomen. En zo komen we over een onverharde weg om 17u aan bij ‘’Clunie’’, het 30 hectare metende landgoed van Karin en Joost Herweijer net buiten Mount Barker, een voorstad(je) van Adelaide.