Port Elizabeth

Maandag, 10 maart 2014. Port Elizabeth
De zon schijnt. We drinken koffie in het Madurodam tuintje van ons Beach House. De cIivia's lijken wel struiken. In mijn hoofd hoor ik het liedje ' Wat is het leven mooi als de zon schijnt...'
Aize, Ellen en ik gaan naar het Nelson Mandela Museum en Han blijft op het terras achter. Hij boekt onze vlucht naar Kaapstad, reserveert boottocht naar Robbeneiland en upload foto's bij onze blog en onderhoudt zich met de gastvrouw.
Het museum heeft een volkenkundige afdeling en een expositieruimte met moderne Afrikaanse kunst. We zien prachtige traditionele kleding en moderne ontwerpen met heel veel kraal- en knoopversierselen in mooie patronen verwerkt. In een videopresentatie worden mensen van de Khoi stam geïnterviewd. De uitspraak van de klik- klanken trekt mijn aandacht. Ik probeer de klank te imiteren. Best lastig om dit tijdens het spreken op de uitademing te doen. Ook wordt mijn aandacht getrokken door een oudere man die een aantal keren tijdens het spreken een beginklank drie keer herhaalt. Zou deze Khoi stotteren? Een medewerkster, die ook Khoi spreekt bekijkt samen met mij de video. Ik vraag haar of het in hun taal gebruikelijk is dat een klank meerdere keren wordt herhaalt. Als ik het na doe, lacht ze en zegt dat dit zeker niet normaal is.
De afdeling moderne Afrikaanse kunst is klein maar fijn. Heel gevarieerd en voor ons de moeite waard om te bezoeken. Als we thuis komen heeft Han de reserveringen gedaan en foto's geüpload.
Het is weer tijd voor een wandeling. Aize stelt voor naar Cape Recife, een natuurgebied ten zuiden van Port Elizabeth te gaan. We bezoeken daar ook het Samrec pinguïn opvangcentrum. Twee dames lokken ons als pinguïns naar binnen, om het voederen van de circa 10 vogels mee te maken. Twee jonge franse vrijwilligers proppen kleine visjes in de bekken van de opgevangen vogels.
Een van de dames vertelt bezield over de dieren, over de noodzaak om ze te beschermen en over het educatieprogramma voor scholen. Een andere medewerker van het centrum kijkt liefdevol naar twee zwaar gehavende beestjes. Het is bijna zeker dat deze vogels niet meer uitgezet kunnen worden in de natuur. Op mijn vraag of het nodig is om al deze moeite te doen om deze dieren in leven te houden, zegt ze dat de cape pinguïn een bedreigd dier is. Er is, zo zegt zij, te weinig voedsel omdat de zee leeggevist wordt, met name door Chinese vissers die in de nacht voor de kust vissen.
De wandeling gaat eerst door een begroeid duingebied. Na een klim over het laatste duin komen wij bij ruïnes uit een verdedigingslinie uit 1940. Ik heb me nooit gerealiseerd dat de andere kant van de wereld ook in oorlog was. Het laatste deel van de wandeling gaat over het strand. Hier komt het kind in ons boven. Gulzig verzamelen we schelpen en ander aangespoeld spul. We weten dat we onze schatten niet meenemen naar huis. Daarom maken we een collage foto van onze buit en laten de schelpen achter op het strand. Han maakt nog een kiekje van een zwarte scholekster en een drieteenstrandloper.
We belanden bij Blue Waters Café aan Summerstrand. We zitten buiten in de zon met uitzicht op zee. Ik neem een Mojito. Het is gezellig. We blijven zitten en de borrel gaat over in ons laatste Zuid-Afrika maal met Aize en Ellen. De bediening is toegewijd en de gerechten heerlijk. Een mooi slot van onze twee weken samen.